Daar stond je dan, net iets mooier dan je soortgenoten. Ik moest kiezen tussen een paar takjes munt in een bakje of een hele plant en net toen ik naar het bakje reikte speelde mijn moedergevoelens op. “Joh, dat is toch leuk,” zei mijn geweten. “Van zo’n plant ga je de rest van je leven veel plezier hebben!”. Ik rekende hoeveel geld ik uit zou sparen als ik inderdaad de rést van m’n leven verse munt zou hebben en poeh, dat was het toch wel waard. En dus ging je met me mee, hop, in mijn blauwe winkelmandje. Eenmaal thuis leek je op te bloeien; maar liefst één hele week kon ik van verse muntthee en bulgursalade met munt genieten. Tot het noodlot toesloeg. Ik kan alleen mezelf maar de schuld geven, al weet ik niet of ik je nu teveel of te weinig water heb gegeven. Je blaadjes hangen slap, je takjes sterven af..
De volgende keer koop ik zo’n bakje.