Ik hou van applaudisseren. Nee, ik ben er gék op. Een klein, discreet applausje uit spontaan enthousiasme waarbij alleen je vingers tegen elkaar klappen of juist wild klappen tot je je handpalmen niet meer voelt.. ik doe het beide graag.
Graag test ik ook verschillende klaptechnieken uit: de handen plat, beide kommetjes of een combinatie van die twee? Ook de ‘high five’-klaptechniek (wie kent ‘m niet) is een regelmatige terugkomer, helaas immer falend. Ik ben ook zo’n persoon die graag klapt na een mooie film, gewoon om de emoties er even uit te applauddiseren. He, lekker. Dat lucht op. Maar het aller-allerliefst ben ik deelnemer van een staande ovatie. Oooh, dat je na een lange zit in het theater eindelijk al je spanning eruit mag klappen, zo hard als mogelijk is. Fluiten zelfs, als je dat kan tenminste (ik heb ’t na jaren oefenen nog steeds niet onder de knie). Het geluid van een volle zaal die volledig losgaat zorgt bij mij voor kippenvel en is dan ook stiekem hetgeen waar ik de hele voorstelling naar uit kijk.
Helaas zijn de schrijvers van dit artikel niet zo’n fan van applaus als ik. Nou ja, in bepaalde mate dan. De staande ovatie heeft zijn waarde verloren, schrijven ze. Men gaat als een kip zonder kop staan na een theatervoorstelling, zonder ook maar even kritisch na te denken over wat ze eigenlijk van de voorstelling vonden. De goede burger zou zich moeten afvragen: ‘is een groots klapconcert verdiend of ga ik voor het zachtjes tikken van de vingers, gecombineerd met een zuinig mondje?’ Maar zoals de auteurs ook al schrijven applaudisseert men niet meer alleen voor de voorstelling. Ze klappen voor de avond als geheel. De hele avond doorbrengen op zo’n zachte rode stoel, je grote liefde naast je, een heerlijk glas wijn voor je neus. Dat is toch verdorie óók een applausje waard!? Natuurlijk, ik begrijp dat de staande ovatie voor een theatergezelschap of musicus tegenwoordig meer regelmaat dan uitzondering is en er daardoor minder waarde aan te hechten is, maar zullen we alsjeblieft niet teveel verzuren in onze kritische gedachten en soms gewoon even gaan staan en een flink applaus geven? Voor de show die gegeven is, voor de mensen om je heen, voor het leven dat we leiden. Ik word daar zelf tenminste heel erg gelukkig van.