Altijd fijn, op een probleem gewezen worden waar je eigenlijk zelf nooit echt last van had. Of niet wist dat je er last van had.. Zo stond ik afgelopen week doodleuk in de Intersport megastore, op zoek naar nieuwe hardloopschoenen. De verkoopster keek echter met een moeilijke blik naar m’n voeten en zei: ik ga je een advies geven.. ga naar de podotherapeut want zelfs met goede schoenen is er niet tegen deze probleemvoeten op te boksen. Excusez-moi? Ik had altijd wel snel last gehad van mijn voeten en ik wist dat ze nogal doorzakten, maar was ik nu officieel een persoon met probleemvoeten?
Enfin, de afspraak met de podotherapeut werd gemaakt en een week later stond ik op de scanner zodat er zooltjes voor mijn voeten gemaakt kunnen worden. Gelukkig mocht ik al wel nieuwe hardloopschoenen kopen want die wilde ik graag mee naar Bali. Een ietwat nukkige, oudere man haalde twee paar schoenen op (de één nog lelijker dan de ander) en al snel bleek dat één paar perfect zou zijn voor mijn voeten. Maar ja.. ze waren wit met paars en geel (joh, al mijn lievelingskleuren in één schoen! NOT). Ik vroeg me hardop af of er niet een mooiere schoen te vinden was die ook bij mijn voeten zou passen. De man bromde en zei dat hij deze discussie elke dag voerde met modebewuste dametjes en dat schoenen vooral functioneel zouden moeten zijn. Hij had echter mij nog niet ontmoet.. toen ik twaalf was trapte ik al stennis in de hardloopwinkel: ik wilde én lekker zittende schoenen én mooie schoenen.. was dat dan teveel gevraagd!? Gelukkig vond de man uiteindelijk nog een oudere versie van de schoenen en wonder boven wonder waren deze er nog precies in mijn maat. Hoera! Van lavendelblauw en fluoriserend roze word ik veel blijer.

Deze schatjes prijken nu al een week aan mijn hardlopende voeten en hopelijk doen ze straks (in combinatie met de zooltjes) ook mijn aftakelende voeten, enkels en knieën een plezier.