Category Archives: Verhalen

From limb-human to Dita von Teese: A story about my first burlesque class

Noot: dit immersion essay schreef ik voor mijn vak ‘Writing creative non-fiction’ en is dus in het Engels geschreven. Veel leesplezier! 

My chin rests on the hard wooden floor. Loud music fills the dark room while green and red lights shatter enthusiastically. ‘I chose this pose so you can see your butt, I love butts!’ the woman in the front exclaims animated. I lie flat on a foldable chair, my legs dangling behind it and my back in an unnatural angle, pushing my upper body and face down to the floor. Once our choreography – or should I say chairo’graphy? – starts, I know exactly what to do: slide down the chair sensually, crawl over the floor and end up in an upward position, flipping my hair around. I feel weirdly comfortable in a place I thought to be extremely awkward.

Continue reading


Het noorderlicht in Lapland.

Het noorderlicht
Foto door reisgenootje Nora Peduzzi

Jarenlang was ik obsessed with it: het noorderlicht. Het begon allemaal met de mooie Vimeo timelapse video’s die ik vond.. de combinatie van het magische licht en zweverige muziek betoverde me. Elke week keek ik wel even naar zo’n video en droomde ik van de dag dat ik het zelf zou zien. En in februari 2014 was het zover, tijdens mijn spectaculaire reis naar Lapland..

We hadden net een vijftien-uur durende bustocht achter de rug en waren doodmoe aanbeland in onze schattige cottage in noordelijk Finland. We waren echter nog niet binnen of we ruilden onze joggingbroeken al om voor de iets sneeuw-vriendelijkere skibroeken. Op naar buiten! Die avond was het helder en we wisten dat het onze enige kans zou kunnen zijn om het noorderlicht te zien. Bij buitenkomst spotte iemand de eerste groene waas aan de hemel en na de eerste, voorzichtige stappen op de ijzige oprit waren we niet meer te houden. Euforisch gillend renden we door het doodstille dorpje: THIS WAS IT!  Een prachtig schouwspel van licht aan de hemel. Groene lijnen die stil leken te staan maar toch langzaam veranderden van vorm. Gelukzalig keken we elkaar aan, glinsterende ogen door de weerkaatsing van de sneeuw. Op onze eerste dag Lapland het Noorderlicht al zien, wie had dat gedacht? 


Zorgeloosheid in de zomerzon.

zorgeloosheid woklen

Daar gingen we dan. Op onze fietsen door het stralende weer. Een gek moment om naar de film te gaan terwijl de meeste mensen al mensenkijkend op terrasjes zaten, in bootjes door de singel voeren of lachend een ijsje haalden. We hadden ons echter weer eens een spontaan plan op de hals gehaald en dus zaten we om 13:30 in het Louis Hartlooper, twee lieve oudjes naast ons. We keken naar The Kite runner en terwijl de vliegers de lucht in gingen traanden m’n ogen. Ach, het zal ook eens niet. Na afloop liepen we wederom het stralende weer in om ons te mengen tussen alle onbezorgde mensen. Gek is dat, hoe voor je gevoel de wereld niet meer hetzelfde is na het zien van een indrukwekkende film, terwijl er buiten de bioscoopzaal niets veranderd is. Deze keer was er echter wel iets veranderd. Twee vliegtuigen met veertig lichamen landden op dat moment. Mensen die, zoals ik dat later op televisie zo mooi verwoord hoorde, niet meer op eigen gelegenheid konden terugkeren. En dus zochten we een bankje op, net iets buiten de chaos van Ledig erf. Met z’n tweetjes waren we een minuut stil. Al was het misschien wel langer. Mijn hoofd op jouw schouder, allebei geroerd. Na de stilte overpeinsden we het leven en hoe snel het voorbij kan zijn, zoals passend is na zulk tragisch nieuws. Na een tijdje stonden we echter glimlachend op, ons weer mengend tussen de vrolijke mensen, en wisten we: zorgeloos zijn wordt steeds moeilijker, maar we moeten het in ieder geval proberen. Nu het nog kan.