Er is al veel gezegd en geschreven over de #metoo beweging. Inclusief bizarre televisieprogramma’s waarin slachtoffers niet geloofd werden en seksueel misbruik werd weggelachen door een clubje mannen. Maar laten we het nu vooral even hebben over de vróuwen die andere vrouwen niet geloven. Want dáár gaat mijn bloed dus echt van koken.
Zo zat ik op deze vrijdagochtend lekker door Facebook te scrollen, totdat ik een kop zag van een artikel: ‘Ed Westwick opnieuw beschuldigd van verkrachting’. Laat ik nu net nog alle Gossip Girl afleveringen hebben gezien, en dus prima weten wie Ed Westwick is. Voor de onwetenden: dat is dus die hele knappe acteur die de bad guy turns hopeless romantic Chuck vertolkt. Ik las het statement van de actrice door en rilde bij de gedachten dat je zo machteloos bent en geen kant op kan.
Maar niet de vrouwen op Facebook, die wisten het allemaal beter!
Bijvoorbeeld de vrouwen die dachten dat ze Ed na al die seizoenen Gossip Girl en het eindeloos YouTube filmpjes kijken van zijn dromerige Britse accent toch wel wat beter kenden dan dit verhaal te geloven. Ed is toch veel te leuk om iemand te verkrachten, duh!
Newflash ladies: niet alle verkrachters zijn enge, oude mannen in een lange regenjas. Er kunnen ook best aardige en *gasp!* knappe mannen tussen zitten. Betekent niet dat seksueel misbruik dan opeens leuk en gezellig wordt.
Andere vrouwen waren meer bezorgd om de langverwachte terugkomst van onze zo geliefde serie. Na alle commotie rondom Kevin Spacey zagen zij de bui al hangen. Ik snap dat je je soms even laat meeslepen door alle ‘xoxo, Gossipgirl’ en ‘you know you love me’s’, maar.. are you fucking kidding me? Lekker dan, verpesten die verkrachte vrouwen het wéér voor de rest. Zo flauw.
Maar toch wel de kerst op de taart waren de vrouwen die eigenlijk wel een beetje jaloers waren op de actrices. Halló, het is wel Ed Westwick! Het is een veelgemaakte fout: denken dat als jíj met iemand naar bed wilt, dat elke vrouw dat dan zou moeten willen. Stel je niet aan, het is toch een knappe, beroemde man! Ik had al mijn zelfbeheersing nodig om geen A4tje aan reactie te typen onder deze dames (heb drie een keer een reactie getypt en drie keer verwijderd. Adem in, adem uit). Om vervolgens maar mijn blog te gebruiken om mijn frustratie en onbegrip te uiten. Zó.
Ik heb het geluk om niet bij de 14% van vrouwen te horen die ooit verkracht is. Véértien procent, dat is meer dan 1 op de 10 vrouwen. Als ik al woedend en misselijk word van dit soort reacties, hoe moet het dan voor iemand zijn die dit heeft meegemaakt. Wat moet het een klap in je gezicht zijn als een andere vrouw zegt: ‘ik zou ‘m niet weg sturen’. Of: ‘ze heeft geluk dat zo’n knappe man haar wilde’.
Ik weet dat er veel discussie over is wie je moet en kan geloven in dit soort situaties. Persoonlijk kies ik ervoor om het slachtoffer te geloven, omdat het gehele narratief al tegen je werkt als slachtoffer. Als je niets zegt, moet je zelf leven met je pijn en gaat de dader vrijuit, maar als je wél iets zegt is de kans groot dat je heel de wereld over je heen krijgt en voor leugenaar wordt uitgemaakt. Slachtoffers kunnen niet winnen.
Laten we daarom ons alsjeblieft wat meer in elkaar verplaatsen en voor elkaar opkomen, want met de vrouwen uit de reacties hierboven, heb je al vijanden genoeg.