Toen ik jong was, was ik nooit het meisje dat posters van knappe boybands aan de muur had hangen (sterker nog, de enige posters die aan mijn muur mochten waren posters van giraffen). Ik was ook nooit echt fan van iemand (behalve natuurlijk van de Spice Girls, want dat waren de koelste chicks everrr). Tot het moment, zo rond mijn veertiende/vijftiende, dat ik wat meer geïnteresseerd begon te raken in muziek en ik mezelf zowaar een fan begon te noemen van Coldplay. En niet alleen Coldplay kwam in beeld.. toen ik in 2007 nietsvermoedend MTV Brand New aan het kijken was, kwam een knappe jongen genaamd Paolo Nutini van het scherm afspatten. New Shoes heette het catchy liedje wat hij zong en ik was meteen verkocht. Als veertienjarige bakvis kon ik deze half-Schotse-half-Italiaanse god natuurlijk niet weerstaan en de hele zomervakantie heb ik zijn cd platgedraaid. Met mijn mede bakvis en Paolo-lover Tess sprak ik af dat als hij naar Nederland zou komen, we er heen zouden gaan.
In 2009 was het zover. Paolo zou naar Paradiso komen om zijn nieuwe album te gehore te brengen en Tess en ik hadden kaartjes. We waren er lekker vroeg, stonden helemaal vooraan en na een geweldige show kreeg ik zelfs nog de setlist te pakken (die ik net voor de klauwen van een vervelend meisje weggriste. Score!). Nu, 5 jaar later, komt hij met een nieuw album.. tijd vliegt! En hoewel ik nu bijna 21 ben, ben ik stiekem van binnen nog steeds een bakvis. Want kijk naar die jongen.. hij is er alleen maar beter op geworden.