Omdat ik over 3 dagen naar Zweden vertrek, ik al mijn spullen nog moet inpakken, moet leren voor een tentamen én de wegwerpcamera die meeging eindelijk ontwikkeld is: een verhaal over mijn vakantie in Spanje, waar ik FIB bezocht.
Het was kokend heet in Spanje, iets waar deze twee spierwitte, blonde Hollanders niet tegenop waren gewassen. Gelukkig was de bus van Barcelona naar Benicassim overladen met enthousiaste Britten die na een paar ijskoude cervezas lallend op de stoelen stonden. Dit bleek een voorbode te zijn voor onze eerste nacht in onze kleine gezellig tent waar we, ondanks de de lange vliegtocht, busrit en in de rij staan, geen oog dicht deden. Schreeuwende Britten naast ons, pissende Britten voor ons, rokende Britten achter ons.. waarschijnlijk hing er ook wel een dronken Brit in de palmboom boven ons. Gezellig, sure, maar eigenlijk ook om gek van te worden. Ik heb op één nacht, nadat een van onze Britse buren tegen onze tent had aangepist stiekem naast hun tent geplast. Zo, wie zei dat alleen jongens dat konden? Gelukkig ontmoetten we op de tweede dag wat fatsoenlijke Britten (al was er één op een gegeven moment halfnaakt rond aan het rennen, maar ach, het was fijn om te weten dat hij zich zo op z’n gemak bij het festivalvolk voelde). Deze Britten waren ont-zet-tend verbaasd dat we pas 20 waren (iets wat ons afgelopen week ook nog overkwam in Antwerpen, lijken we dan zo oud?) maar namen ons onder hun vleugels en boden ons ijskoude biertjes aan, een welkome verrassing na al het lauwe bier wat we zelf naast de tent hadden staan. Ze vonden Nederland natuurlijk fantastisch, maar vertelden zelf ook veel over Engeland. Zo leerden we hetgeen wat je nooit tegen iemand mag zeggen omdat het extremely offensive is, maar we natuurlijk wel de rest van de avond tegen voorbijgangers riepen. “Oi, you fucking cunt!”, en maar lachen. Onze namen konden ze echter niet onthouden, dus werden we ‘John and Mayo’ gedoopt, namen die daarna ook door andere Britten werden gebruikt als ze ons zagen: ‘Hey John and Mayo! fancy a beer?‘ Nog nooit had ik zoveel Britten bij elkaar gezien (ik ben immers nog nooit in Engeland geweest) en bijzonder was het zeker. Dit volkje lijkt wel extreem lang wakker te kunnen blijven (of waren dat de pillen die hen door de drugsdealer ‘buy 4 get 1 free’ waren aangeboden?), en vervolgens door de intense hitte overdag heen konden slapen. Waar wij om 10 uur ’s ochtends geradbraakt en zwetend wakker werden, lagen onze Britse vrienden gerust tot 3 uur ’s middags knock-out in de zon, waarna ze weer vrolijk de hele avond en nacht doorgingen.
Geweldig was dit festival zeker, en zeker een aanrader als je een vakantie met een festival wil combineren. Palmbomen, sangria, zon, strand en gezelligheid alom. Maar je moet wel opgewassen zijn tegen weinig slaap, weinig schaduw en heel. veel. Britten.