Daar gingen we dan. Op onze fietsen door het stralende weer. Een gek moment om naar de film te gaan terwijl de meeste mensen al mensenkijkend op terrasjes zaten, in bootjes door de singel voeren of lachend een ijsje haalden. We hadden ons echter weer eens een spontaan plan op de hals gehaald en dus zaten we om 13:30 in het Louis Hartlooper, twee lieve oudjes naast ons. We keken naar The Kite runner en terwijl de vliegers de lucht in gingen traanden m’n ogen. Ach, het zal ook eens niet. Na afloop liepen we wederom het stralende weer in om ons te mengen tussen alle onbezorgde mensen. Gek is dat, hoe voor je gevoel de wereld niet meer hetzelfde is na het zien van een indrukwekkende film, terwijl er buiten de bioscoopzaal niets veranderd is. Deze keer was er echter wel iets veranderd. Twee vliegtuigen met veertig lichamen landden op dat moment. Mensen die, zoals ik dat later op televisie zo mooi verwoord hoorde, niet meer op eigen gelegenheid konden terugkeren. En dus zochten we een bankje op, net iets buiten de chaos van Ledig erf. Met z’n tweetjes waren we een minuut stil. Al was het misschien wel langer. Mijn hoofd op jouw schouder, allebei geroerd. Na de stilte overpeinsden we het leven en hoe snel het voorbij kan zijn, zoals passend is na zulk tragisch nieuws. Na een tijdje stonden we echter glimlachend op, ons weer mengend tussen de vrolijke mensen, en wisten we: zorgeloos zijn wordt steeds moeilijker, maar we moeten het in ieder geval proberen. Nu het nog kan.