Een beetje zenuwachtig stap ik op m’n fiets. Dit is het dan, mijn eerste stappen in het leven als UberEATS bezorger in Melbourne. Ik fiets met een behoorlijk tempo de Elizabeth Street af totdat ik opeens een schel alarm hoor afgaan via mijn oortjes. Help! Ik heb een bestelling! Ik parkeer m’n fiets aan de kant van de weg (want fietsen met een mobiele telefoon in je hand kan je een boete van $400 kosten) en slide met trillende handjes de melding naar rechts. Twee bestellingen maar liefst, bij een burgerrestaurant op twee minuten afstand. Daar ga ik dan!
Ik moet eerlijk toegeven dat ik altijd een beetje neerkeek op fietsende bezorgers. In Utrecht staan ze elke avond met z’n allen een beetje te chillen op hun vaste ‘spot’ bij het oude postkantoor, en het zijn altijd een beetje typische figuren. Ik heb er zelfs nog eens over nagedacht om een blogpost te schrijven over de iets-te-oude-man die fulltime deliveroo’d of de ietwat sullige knul die maar al te blij is met het kleine beetje sociale contact wat hij krijgt door het bezorgen van eten. Ironisch genoeg hoor ik nu zelf bij deze community. Een klein gemeenschappelijk gevoel is er wel hoor, met die andere bezorgers. Zo kwam ik een avond elke keer dezelfde Indische bezorger tegen, en worden er knikjes of kleine lachjes uitgewisseld als je elkaar ergens tegenkomt op de fiets. Opvallend genoeg ben ik tot nu toe de enige vrouwelijke bezorger die ik heb zien werken, en ook nog één van de weinige westerse mensen.
Dit merkte ik al bij het ophalen van mijn speciale UberEATS tas. Mijn verwachting was simpel: ik zou binnenkomen bij het Uber hoofdkantoor, m’n naam zeggen en zo’n tas krijgen. Makkelijk zat. Boy, was I wrong. Het Uber hoofdkantoor schijnt een heus Uber bolwerk te zijn, inclusief speciale garage waar ze je auto nakijken, balies met belasting-experts, tientallen goedlachse Uber-medewerkers en grote schermen waarin de Uber-beginselen nog eens uitgelegd worden.
“We’re currently experiencing a waiting time of about 40 minutes, so we like to thank you for your patience,” zegt de jongen poeslief bij de eerste balie. Veertig minuten!? Gelukkig is er gratis koffie en heb ik een boek meegenomen. Terwijl ik mezelf met een cappuccino positioneer op het lage bankje in de buurt van het televisiescherm, kijk ik om me heen en zie ik tot m’n verbazing bijna geen mensen met een westers uiterlijk. Het grootste deel lijkt uit Azië en dan voornamelijk India te komen, maar ik zie ook mannen met een meer Midden-Oosten gelaat. Ik val lachwekkend uit de toon met m’n blonde haar en knalroze trui. In m’n hoofd herhaal ik het feit dat ik uit Nederland kom en daarom zo goed kan fietsen. Toch? Of ben ik aan iets begonnen dat echt níets voor mij is?
Ietwat geamuseerd luister ik naar hoe de Uber-medewerkers worstelen met de buitenlandse namen: “Is there a Yasser Ali or.. Ali Ali? No..?” om vervolgens met een ongemakkelijk gezicht weer af te druipen. “Abdul! Abdul? Abdul Dell…uca?” Weer niemand. Net als ik me af begin te vragen of er überhaupt een naam klopt, krijg ik een sms: Thanks for waiting! George is ready to help you. Blijkbaar durfde George het niet aan om ‘Marjolein’ uit te proberen spreken en nemen ze de easy way out met een smsje. Nog tien minuten later sta ik weer buiten met de grootste rugzak die ik ooit gezien heb (zelfs mijn eersteklassers Kipling tas was kleiner) en ben ik klaar voor het bezorgersleventje!
En hoe bevalt dat dan, mensen hun eten bezorgen? Nou, eigenlijk best wel goed! Op vrijdag tijdens lunchtijd begin ik met m’n eerste tocht. Ik haal de twee bestellingen op bij de burgertent en krijg vervolgens de locaties door van degenen waarbij ik het moet bezorgen. Makkelijk zat! De zon schijnt, de lucht is blauw en er kan zelfs een klein praatje vanaf met de mensen aan wie ik het eten bezorg. Ze schijnen haast te vergeten dat zij me zo’n 6-8 dollar betalen voor dat korte fietstochtje, want ze ontvangen me met een grote glimlach en vragen zonder uitzondering hoe het met me gaat. Noem het Australian friendliness, maar dat maakt het werk wel leuker!
Inmiddels heb ik twee dagen gewerkt (in totaal zo’n vier uur) en heb ik maar liefst 75 dollar verdiend (+- 50 euro). Zelfs als ik meereken dat ik wat meer koolhydraten moet eten (want joh, van dat fietsen word je hongerig!) blijft er nog een leuk zakcentje over ;) Ondanks dat ik mezelf na het behalen van m’n masterdiploma niet helemaal zag eindigen als pizzabezorger, heeft dit werk alleen maar pluspunten: je verdient geld, krijgt gratis beweging en je leert ook de stad nog eens beter kennen. Of ik in Nederland straks ook met de Deliveroo-community wil chillen bij het postkantoor is dan weer de volgende vraag…