The 12-hour long queue.

Eens in de vier jaar vind het grote Lundakarnevalen plaats. Hét moment om allemaal midden in de nacht op te staan en in de rij te gaan staan om vrijwilliger te mogen worden. Je kunt je waarschijnlijk niet voorstellen waarom iemand zo lang in de rij zou gaan staan om gratis te mogen werken, maar dat is dus omdat dit HET evenement van Lund is. Dit wil je niet missen, werd ons verteld. Dus stonden wij ook midden in de nacht op en sloten we aan in de rij die uiteindelijk de langste rij uit mijn leven zou worden…

Klik snel op ‘lees verder’ voor het complete verslag.

03:55 De wekker ging! Ik sleepte mezelf uit bed en onder de douche. Nog even een ontbijtje klaar maken om mee te nemen en plaatsnemen in de woonkamer om te wachten op de rest. Ik whatsappte nog even met Maarten, die vroeg: ‘ha, ook uit geweest?’. Niets was minder waar.

04:45 iedereen was uiteindelijk beneden, iets later dan gepland, maar nog steeds verdomde vroeg. Een aantal mensen waren opgewekt aan het praten (waaronder ik), sommigen staarden doods voor zich uit.

04:55 Klaar om te gaan! Met een groep van zeven begonnen we aan de tocht naar the AF-building, het gebouw dat we uiteindelijk 12 uur later pas zouden betreden. Toen we er aankwamen waren we nog optimistisch: “oh, er zijn nog helemaal niet zo veel mensen. Misschien kunnen we wel binnen wachten!” Oh boy were we wrong…
Het regende en in het donker doemde de rest van de rij op, die langer was dan we in eerste instantie geschat hadden. We volgden de rij, die overigens vol stond met tenten, stoelen, kampvuurtjes en dronken mensen. Hoekje om.. de rij ging verder. Nog een hoek om, nog meer rij. Na drie keer te hebben gedacht: ‘ah, dit is het einde van de rij!’ waren we dan uiteindelijk aan het eind van de rij belandt. Hoera!

05:15 – 06:00 We hadden ons gesetteld op de natte stoep met paraplu’s en een boxje waar zo vrolijk mogelijke muziek uit kwam. De moeheid had nog niet toegeslagen, of we negeerden het gewoon. Meezingen met de Spice Girls sleepten ons door het eerste uur heen. We beloonden onszelf met een overwinningslied omdat we de 06:00 hadden gehaald. De temperatuur van ongeveer drie graden en de aanhoudende regen zorgde ervoor dat ik met bevroren teentjes en billen verkleumde op de koude grond.

07:00 Naar één van de dixies lopen (ja, deze rij was een goed georganiseerd evenement) en er bij terugkomst achterkomen dat de buren een enorme speaker mee hadden genomen. Tijd om te dansen! We dansten als gekken tot de zon op kwam en deden zelfs nog een limbo-dans wedstrijd, die yours truly natuurlijk won. We voelden de kou niet meer en hier en daar ging er zelfs een jas uit. Wild!

08:00 Tijd voor een ochtend fika. Lokale koffiebarretjes deden slim mee met het vroeg opstaan en om 08:00 konden we dus al terecht voor een lekkere kaffe latte. De warmte van binnen zijn deed ons goed en langzaam kwam het ook gevoel weer terug in onze tenen.

08:45 Anuhbav en Nathaniel waren rond 06:30 alweer vertrokken naar huis om meer kleren aan te trekken en ze hadden bij terugkomst dekentjes meegenomen. Die waren errrrg welkom! We rockten de homeless look en ik was eventjes heel gelukkig en warm.

09:10 De rij werd opeens 200 meter opgeschoven en dus pakten we alles bij elkaar en verkasten we naar een plekje in een straat verderop. Het bijkomende voordeel van deze nieuwe plek was de zon die opeens tevoorschijn kwam. Blauwe lucht, geen wolkje te zien en de zon die ons langzaam opwarmde.

10:00 na nog meer dansen op straat (waaronder de Kabouterdans die ik en Jana uitstekend uitvoerden) maakten we een tripje naar de Macdonalds, waar we ongeveer 30 minuten in de rij stonden voor de wc. Rijen waren inmiddels helemaal ons ding én we waren binnen én we konden de Olympische Spelen kijken, dus eigenlijk vonden we dat niet zo erg. Lucia en ik kochten nog een wrap en een mcChicken (je moet toch iets als je al sinds 04:00 wakker bent) en besloten daarna maar weer terug de kou in te gaan. Ik was inmiddels heel erg moe en was in een stadium belandt dat ik het niet meer zo zag zitten om nog 2 uur te wachten (het was maar goed dat ik toen nog niet wist dat we nog zéven uur in de rij zouden staan..)

11:45 Hoera! De rij begon te bewegen! Dit moment van plotselinge beweging en excitement zorgde ervoor dat iedereen weer wakker werd. We raapten als een malle onze spullen bij elkaar en renden over het plein naar de kathedraal, waar de rij weer aansloot.

12:30 met hernieuwde hoop stonden we weer te springen en te zingen op de muziek. We konden het gebouw al zien en we voelden dat we dichterbij begonnen te komen. We waren bijna binnen!

13:30 … dachten we. Een uur later waren we nog nauwelijks opgeschoten, was ik de helft van de groep kwijtgeraakt en stond ik met m’n mooie laarsjes in de drek. Heel af en toe schoof de rij 20 cm op.

14:30 weer een uur later waren we maar liefst 10 meter opgeschoven en zagen we dat de rij nog helemaal voor het gebouw langs ging voordat je naar binnen kon. Shit. Ik had een paar van mijn vrienden inmiddels weer teruggevonden, een deel van ons was al een stuk verder. De moeheid sloeg nu echt toe en ik kon niet meer lachen.

15:00 Na een toespraak van de voorzitter van de Karneval organisatie (dit alles om ons af te leiden van het feit dat de rij niet meer bewoog), wilde ik ofwel in slaap vallen, ofwel degene die hier verantwoordelijk voor was vermoorden.

15:30 De organisatie zag dat mensen moordneigingen kregen en zette een vrolijk muziekje op. In mijn geval werkte dit zo opbeurend dat ik zowaar weer even kon dansen. Inmiddels zag ik de humor van dit hele gedoe wel in en konden we er allemaal wel om lachen. Dit, en het feit dat de rij eindelijk wat opschoot zorgde voor een nieuwe stoot energie.

16:00 Inmiddels was het eind van de rij in zicht. We hadden vieze gratis yoghurt gekregen en wat nieuwe Zweedse vrienden gemaakt waarmee we grapten wat er zou gebeuren als dit allemaal een grap bleek te zijn. “Dat zouden we wel hebben gemerkt, want dan was het gebouw allang afgebrand,” zei Nathaniel. We knikten allemaal bloedserieus, dat was inderdaad waar.

16:30 Belle keek uit verveling naar het vuilnis naast de rij en vond zowaar een doos met nog zes blikken bier erin. Euforisch door deze vondst proosten we op de langste rij uit de geschiedenis van de wereld en genoten we met volle teugen van dit gratis bier.

17:00 En na exact 12 uur was het zover.. we mochten naar binnen. Gillend renden we naar binnen, waar we werden ontvangen door de Karneval organisatie die applaudisseerden en high fives uitdeelden alsof we de marathon gewonnen hadden. En ik moet je zeggen, zo voelde het ook. Na 12 uur in de kou staan, diepe dalen en hoge pieken mee te hebben gemaakt, was dit een climax die ik niet verwacht maar zó gehoopt had. Met een extreme lach op ons gezicht sprongen Belle, Alice en ik al knuffelend in het rond. Totaal dolgelukkig en uitzinnig blij melden we ons bij de balie: we mochten vrijwilliger worden!

Deze roes van euforie hield pas op toen ik ’s avond in m’n bed lag. Wat een dag. Ik ga dit nooit meer doen.

Related posts: